Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο την εσωτερική πορεία για να μην την μπερδεύουμε με την πνευματική βοήθεια, που μας δίνεται.
Υπάρχει αυτή η αμφισβήτηση του θεωρητικού μέρους του πνεύματος, μέχρι αυτό τα γίνει πράξη μέσα στην φυσική μας ζωή, αφού εδώ συντελείται η αυτοπραγμάτωσή μας! Κοινά, αυτή είναι η επιλογή μας.
Αν αυτό το «η επιλογή μας» γίνει μέσα μας συνείδηση, τότε θα κατευθυνθούμε και προς αυτήν με ότι τρόπο και από όποιον δρόμο, για να την εδραιώσουμε, όχι σαν πεποίθηση, αλλά σαν αλήθεια.
Γνωρίζουμε φυσικά, ότι ο εσωτερικός μας δρόμος παίρνει εκείνες τις επιβεβαιώσεις που έχουμε ανάγκη για να τον εμπιστευθούμε.
Αν οι άνθρωποι, για να νιώσουν ότι βαδίζουν στον προσωπικό τους δρόμο, χωρίς παρεκκλίσεις και εξωτερικές επιρροές, χρειάζονται σαν επιβεβαίωση ένα «θαύμα», αυτό θα έρθει, ανεξάρτητα αν δεν μπορούν μεμιάς να το αντιληφθούν.
Τα «αποτελέσματα» της εσωτερικής διαδρομής δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, αλλά την θεώρησή μας γι αυτήν και αυτό στο μέτρο των δυνατοτήτων μας κάθε φορά.
Για να την αξιολογήσουμε με βάση τα προσωπικά μας βιώματα, χρειάζεται να έχουμε ένα ξεκάθαρο οπτικό πεδίο εσωτερικά, του τι θέλουμε να παρατηρήσουμε.
Δηλαδή, με λίγα λόγια, χρειάζεται εστιασμός!
Αν μέσα σ αυτό το οπτικό πεδίο της παρατήρησης βρίσκονται και άλλοι, αν είμαστε μόνοι μας, αν είμαστε εμείς και ο θεός, όλα αυτά χρειάζεται στην αρχή να αποσαφηνιστούν, για να γνωρίζουμε με ειλικρίνεια τι θέλουμε να αναζητήσουμε εσωτερικά.
Η εσωτερική διαδρομή δεν είναι αόριστη. Αν τεθεί μέσα μας έτσι, τότε μας διαφεύγουν οι πνευματικοί μας στόχοι. ΄Εχει δρομάκια, παρα-δρομάκια, λαβύρινθο, αδιέξοδο, σκιά, φως, και αν ο στόχος αυτής της διαδρομής δεν τεθεί ξεκάθαρα εντός μας, αντί να προχωράμε με σαφήνεια, πάμε όπου λάχει
Η αντίληψη ότι τα πάντα είναι ενέργεια, είναι μια υλική προσέγγιση του κόσμου που μας περιβάλλει. Η ύλη έχει συγκεκριμένη συχνότητα και ανάλογα με το ειδικό βάρος της γίνεται αντιληπτή, στέρεα, συμπαγής, λιγότερο συμπαγής έως και διάφανη
Τα πάντα ζουν μέσα σ αυτήν την ενέργεια, και έλκονται, απωθούνται, συγκρούονται, εναρμονίζονται.
Που βρισκόμαστε εμείς μέσα σε όλο αυτό το τρελό «παιχνίδι» της ενέργειας? Τι μας κάνει να αισθανόμαστε? Τα νεύρα και οι νευροδιαβιβαστές είναι οι μεταφορείς της ενέργειας που όμως δεν σταματά σ αυτό που αγγίζουμε, βλέπουμε και ακούμε, αλλά συνεχίζεται σε ένα βαθύτερο επίπεδο που δεν έχει να κάνει με τα όργανα αντίληψης, ούτε με το νευρικό σύστημα.
Αναδύεται αυτόματα και μας κάνει να «αποφεύγουμε» ή να «προσκρούουμε» ή ακόμα και να «ταυτιζόμαστε» με κάποιους ανθρώπους, χωρίς να φαίνονται οι συγκεκριμένοι λόγοι.
΄Ετσι καταλαβαίνουμε ότι πέρα από το νευρικό σύστημα, υπάρχουν και κάποιες αόρατες «συνδέσεις», που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με την λογική μας επεξεργασία, και αυτές οι συνδέσεις εργάζονται με ενέργεια, σε μια άυλη μορφή, παρ όλα αυτά καθόλα αντιληπτή. Είναι οι συνδέσεις που μας «εμπλέκουν» με τα συναισθήματα.
Πέρα από τα συναισθήματα, υπάρχουν κι άλλες αόρατες συνδέσεις που εργάζονται με την ενέργεια σε μια πιο λεπτοφυέστερη μορφή, παρ όλα αυτά απόλυτα διεισδυτική και δημιουργική, που φαίνεται να είναι καθοριστική για την κίνηση των νεύρων του σώματος αφενός, μα και για την ίδια την δημιουργία αφ ετέρου.
΄Εχουμε ολοκληρώσει με αυτά τα παιδία την έρευνα της ενέργειας?
Μάλλον όχι, μέχρι εκεί μας πάνε οι επιστήμες, η βιολογία, η ψυχολογία και άλλες
Μα όμως πέρα από την επιστήμη που μας υποστηρίζει στην γνώση του εαυτού μας, υπάρχει κάτι «αόρατο» και «απροσδιόριστο», ακόμα πιο λεπτοφυές, που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ούτε σαν ενέργεια, ούτε σαν πνοή, ούτε σαν κάτι υπαρκτό, όμως νιώθουμε ότι η αναζήτηση μας δεν μπορεί να σταματήσει μόνο στα δύο πεδία μας, αλλά χρειάζεται να προεκταθεί και να αναγνωρίσει την κύρια πηγή της ενέργειας, αυτήν την πηγή που δίνει την αρχική «κίνηση» της
Αυτή η πηγή δεν έχει συγκεκριμένη υπόσταση, δεν είναι έτσι ή αλλιώς, δεν έχει όρους και όρια, παρ όλα αυτά ο άνθρωπος αναζητώντας την, της έβαλε προσδιορισμό και την διεκδίκησε σκληρά
Και επειδή οι διεκδικήσεις συνήθως μας περιορίζουν, το τρίτο πεδίο μας έμεινε αδρανές μέχρι του σημείου που αρχίσαμε να το προσεγγίζουμε με σεβασμό, αφοσίωση και ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας την ενέργειά του σαν πηγή της εσώτερης ύπαρξής μας.
Θέλεις με το ρέικι? Θέλεις μέσα από διαλογισμό? Θέλεις μέσα από την δυναμική της γιόγκα? Από την πρανική έρευνα? Από όπου και αν προσεγγίσεις αυτό το πεδίο, η πηγή της είναι ο θεϊκός σπινθήρας που δίνει κίνηση στην δημιουργία
Το ρέικι απλά σε βοηθά ίσως περισσότερο, να κατανοήσεις και να εξοικειωθείς με την ενέργεια, με την «υφή» της, με την δομή της, και όσο περισσότερο την αναγνωρίζεις, τόσο περισσότερο αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της.
Για να έχει το ρέικι, σαν διδασκαλία θεωρητική, και την πρακτική της, χρειάζεται να μην μένουμε σ αυτό που μάθαμε μέσα από μία θεώρηση, αλλά να το αναπτύσσουμε μέσα από τον ίδιο μας τον Εαυτό.
Η μύηση είναι κάτι που σε άλλους λειτουργεί δυναμικά, σε άλλους παθητικά και σε άλλους καθόλου, σε συνειδητό επίπεδο. Σε ασυνείδητο όμως έχει ήδη δώσει την κινητήρια ώθηση, σ αυτό το «ασυνείδητο» μέρος μας, να αφυπνιστεί για να γίνει περισσότερο συνειδητό! Μέσα σ αυτό το «περισσότερο» χωράνε όλες οι λογικές αμφισβητήσεις, για να γίνει «λιγότερο» ή και να απαλειφθεί, κάνοντας τον εαυτό μας όχι μόνο κανάλι της ενέργειας, αλλά ένα συνειδητό μέρος της.
Εγώ αν προτιμώ το ρέικι από κάποιους άλλους τρόπους, είναι απλά γιατί ξέρω ότι η φυσική μύηση είναι απαραίτητη στην διαδικασία της αφύπνισης, αφού συντελείται στο φυσικό πεδίο.
Ο δρομος μακριά απο τον Εαυτό,το Πνεύμα την Πηγή!
